သို႔ေသာ္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွင့္ ယခုတိုင္ အခ်ိဳ႔ေသာသူတို႔သည္ ျပဒါးတစ္လမ္း . . .
သံတစ္လမ္း၊ ဆန္႔က်င္ဘက္အေနအထာပင္ ျဖစ္ေနေသးသည္။ သူတို႔ထံမွ တီးတိုးေျပာသံမ်ား၊ အၾကံဥာဏ္ ေပးသံမ်ား၊ ဆရာၾကီးလုပ္သံမ်ား၊ အတင္းအဖ်င္းေျပာသံမ်ား၊ ရႈတ္ခ်သံမ်ား၊ မေခ်မငံေျပာသံမ်ား စသည့္ လူမႈေရး တိုက္ခိုက္သံ၊ အယူသီးမႈစကားလံုးမ်ား ယေန႔တိုင္ မၾကာမၾကာ
ၾကားေနရဆဲပင္ ျဖစ္သည္။ေရွးလူၾကီးမ်ား စကားမပယ္ဖ်က္ေကာင္းဘူးတဲ့ . . . ဒါက သူတို႔ေနာက္ဆံုး အႏိုင္ယူတဲ့ စကားလံုး။ ဒီေတာ့ . . . ကြ်န္ေတာ္ ရွင္းျပီ၊ ရွင္းရျပီ . . . ရွင္းျပီဆိုေသာ္ျငားလည္း ကြ်န္ေတာ္ ေရးခဲ့ဘူးေသာ ‘ခုတ္မယ္၊ ထစ္မယ္၊ ပါးပါးလွီးမယ္’ ဟူေသာစာစုမွ ကြ်န္ေတာ္တို႔၏ လူမႈေရးလမ္းျပ ၾကယ္ျဖစ္ေသာ ဆရာေတာ္ၾကီးဘဒၵႏ ၱ ဦးတိကၡ၏ ေဟာၾကားခ်က္စကားမ်ားမွ စရေတာ့မည္။အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာအတြက္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္သည္ ေကာင္းတာလုပ္လွ်င္ ေကာင္းက်ိဳးေပးမည္။ မေကာင္းတာလုပ္လွ်င္ မေကာင္းမႈမ်ားရမည္ ဟူ၍ ေဟာၾကားခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား . . . ။ ဗုဒၶဘာသာ ျမန္မာ လူမိ်ဳးမ်ားသည္ ရတနာသံုးပါးကို ၾကည္ညိဳေလးစားဦးခိုက္ၾကေသာ္လည္း ကံႏွင့္ပတ္သတ္၍ ယံုၾကည္မႈအားနည္းမႈမ်ားကို ေတြ႔ရသည္။လူအမ်ားစုသည္ နာေရးကိစၥမ်ားကို အယူသီးၾကသည္။ နာေရးေၾကာင့္ စီးပြားပ်က္တယ္၊ လူေသတတ္တယ္၊ ထိခိုက္နစ္နာမယ္၊ ပ်က္စီးဆံုးရႈံးတတ္၊ နိမိတ္မေကာင္းမႈေတြ ျဖစ္တတ္တယ္ဟူ၍ ေရွးဘိုးေဘးဘီဘင္ လက္ထက္ကတည္းက အယူသီးမႈမ်ား၊ အရိုးစြဲမႈမ်ား၊ အမွားစြဲမႈမ်ား ရွင္သန္လာခဲ့ၾကသည္။လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသည္ အဆင္း၊ အနံ႔၊ အသံ၊ အရသာ၊ အထိအေတြ႔ဟူေသာ အာရုံငါးပါးထဲတြင္ နစ္မြန္းေနၾကသည္။ မိမိကိုယ္မိမိတို႔ သုဘ (သို႔မဟုတ္) မဂၤလာဟု သတ္မွတ္ေနၾကသည္။အမွန္မွာ . . . ရွင္သူ၊ ေသသူတို႔အားလံုးသည္ အသုဘမ်းာ (သို႔မဟုတ္) အမဂၤလာမ်ားပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ . . . ေရမခ်ိဳးဘဲႏွင့္ ဆယ္ရက္ခန္႔ေနၾကည့္လွ်င္ မိမိခႏၶာမွ အပုပ္နံ႔မ်ားထြက္ လာမည္။ ဒြါဒေျခာက္ပါးမွ အနံ႔အသက္မိ်ဳးစံုထြက္ေနေတာ့မည္။ ရုပ္တရား၊ နာမ္တရားအားလံုးသည္ အသုဘခ်ည္းပင္ ျဖစ္သည္။ မည္သည့္အရာမွ တည္ျမဲမႈကို
မေဆာင္ႏိုင္ေခ်။ျမတ္စြာဘုရားသည္ လူမသာကို အိမ္ထဲသို႔၊ ရပ္ကြက္ထဲသို႔သြင္းလွ်င္ ‘ခိုက္သည္’ ဟူ၍ မေဟာၾကားခဲ့ပါ။စဥ္းစားေစခ်င္သည္ . . . ရပ္ကြက္၊ အိမ္ျပင္ပတြင္ ဆံုးသြားပါက (ရပ္ကြက္) အိမ္ထဲသို႔ အသြင္းမခံၾက၊ သြင္းလွ်င္ ရြာနာတယ္၊ အရပ္နာတယ္၊ အိမ္သူအိမ္သားေတြ ခိုက္တယ္ဟူ၍ မည္သည့္က်မ္းဂန္တြင္မွ မပါရွိပါ။ သို႔ေသာ္ အားလံုးနီးပါး အယူသီးမႈမ်ားက လႊမ္းျခံဳေနမႈကို ခံေနရသည္။ဒါဆို . . . ကြ်န္ေတာ္ေမးေတာ့မည္။လူမသာၾကေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲ၊ အိမ္ထဲမသြင္းေကာင္းဘူးတဲ့ . . .။ အဲဒါဆိုလွ်င္ တိရစာၦန္မသာမ်ားၾကေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ အိမ္ထဲသြင္းၾကသနည္း။ သက္ရွိေလာကၾကီးထဲတြင္ လူသာလွ်င္၊ အျမတ္ဆံုး ျဖစ္သည္လို႔ ေျပာၾကျပီး မည္သည့္အတြက္ . . . နံနက္ဖက္ေစ်းကျပန္လာလွ်င္ သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္ ငါကေတာ့ ၾကက္သားစားႏိုင္တယ္ . . . ငါကေတာ့ ဝက္သားစသျဖင့္ အျပိဳင္အဆိုင္ေစ်းဝယ္လာျပီး ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားစြာ ေနအိမ္ထဲသို႔ တိရစာၦန္ မသာမ်ားကိုထည့္ျပီး . . . ခုတ္ထစ္ေဆးေၾကာ၊ ေၾကာ္ေလွာ္၊ ခ်က္ျပဳတ္ျပီး မိမိတို႔ရဲ႔ပါးစပ္ထဲသို႔ တိရစာၦန္မသာမ်ားကို ဘာေၾကာင့္ထည့္ၾကသနည္း . . . ။ အရိုးမ်ားကို ႏူးေနေအာင္ ခ်က္ျပဳတ္၍ ဝါးၾကသည္မဟုတ္ပါလား။ဒါေၾကာင့္ . . . လူ႔ဝမ္းဗိုက္သည္ တိရစာၦန္တို႔၏ သခ်ိၤဳင္းလူ႔ပါးစပ္သည္ တိရစာၦန္တို႔၏ မီးသျဂိၤဳလ္စက္ပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။တိရစာၦန္မသာက်ေတာ့ မိမိတို႔ဝမ္းဗိုက္ထဲသို႔ထည့္ျပီး လူမသာက်ေတာ့ အိမ္ထဲ (ရပ္ကြက္) ထဲသို႔အသြင္းမခံမႈ တို႔သည္ အဆိုးဝါးဆံုးေသာ အယူသီးမႈ၊ မိစာၦဒိ႒ိအယူဝါဒမွ ဆင္းသက္လာမႈပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။တစ္ဖန္ လူေသသြားလွ်င္ အိမ္ေနာက္ေဖးသယ္သြား၊ တံစက္ျမိတ္ေရ လက္ျပန္ေရႏွင့္ ေရခ်ိဳးေပး၊ အဝတ္အစားဝတ္၊ သနပ္ခါးလိမ္း၊ ဆံပင္ထံုးေပး၊ ႏႈတ္ခမ္းနီဆိုးေပး၊ ပန္းပန္ေပးႏွင့္ ေသသြားမွ ၾကင္နာျပ၊ ဂရုစိုက္ျပေနေတာ့သည္။ အေလာင္းလွေအာင္လုပ္တာတဲ့။ ျပံဳးျပံဳးေလးေသမွ အေလာင္းလွတာတဲ့။
ေနာက္မွ ေခါင္းကဆံပင္ကိုျဖတ္၊ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းကိုတုပ္ေတာ့သည္။ အိမ္မွာ ႏွစ္ညေတာင္ ထားရဦးမွာျဖစ္တဲ့ အတြက္တဲ့ဗ်ာ . . . ။ ေသတာေတာင္ အခ်ဳပ္အေႏွာင္ခံရတဲ့ဘဝ . . . ။ ထို႔ေနာက္ ေသသူႏွင့္ ပါးစပ္ထဲ မတ္ေစ့ (ယခုေခတ္တြင္ေတာ့ မရႏိုင္ေတာ့) ထည့္သည့္ ‘ကူးတို႔ခ’ ဟုဆိုၾကျပန္သည္။ အသက္မရွိေသာ ခႏၶာႏွင့္ ဘယ္ကားကို တစ္မတ္ေပးစီး၍ ဘယ္ကိုသြားမည္နည္း . . . ။တစ္ခ်ိဳ႔က ပါးစပ္ထဲ ထည့္ထားသည့္ မတ္ေစ့ကို အတင္းႏိႈက္ျပန္သည္၊ Lucky ေကာင္းတယ္တဲ့၊ ေငြပြားတယ္တဲ့ေလ။အေလာင္းးကို အိမ္ကထုတ္ေတာ့ . . . ေျခကမထုတ္ရဘူး၊ ေခါင္းကမထုတ္ရဘူး၊ တံခါးေဘာင္နဲ႔ မထိရဘူး၊ အိမ္နံရံကို မထိရဘူး၊ ေလွကားက မဆင္းရဘူး စသျဖင့္ ‘ဘူး’ မ်ားပဲ့တင္ထပ္ေနေတာ့သည္။ ေနာက္ထပ္ ေၾကးစည္ထု၊ ကနားဖ်င္းဖ်က္ျခင္း လုပ္ေတာ့သည္။ ေနာက္နိဗၺာန္ယာဥ္ေပၚသို႔ အေလာင္းတင္ေသာ္ ေရအိုး ကို ခြဲေတာ့သည္။ မင္းနဲ႔ငါတို႔ အိုးစားကြဲျပီ၊ အိမ္ျပန္မလာနဲ႔ ဟုဆိုသည္။ ေနာက္ငိုၾက၊ ယိုၾက၊ မသြားရဘူး၊ ေခၚမသြားရဘူး၊ ပစ္သြားျပီလား စသျဖင့္ အယူစြဲ၊ အယူသီးမႈမ်ား လႊမ္းျခံဳေနၾကသည္။ သုႆန္ေရာက္ေသာ္ အေခါင္းထဲမွ ပန္းတစ္ပြင့္ကိုယူ၍ ယူသည့္လူက စကားမည္သူ႔ကိုမွ်မေျပာေတာ့ေခ်။ ေသသူရဲ႔လိပ္ျပာကို ျပန္ေခၚတာတဲ့။ အိုးစားကြဲလိုက္ၾက၊ ျပန္ေခၚလိုက္ၾက၊ ေျခေထာက္ကို တုပ္ေႏွာင္လိုက္ၾက၊ ငိုလိုက္ ၾကနဲ႔ ေသသူကို မီးသျဂိၤဳလ္စက္ထဲသုိ႔ ထည့္မည့္အစား ထိုသူမ်ားကို စိတ္ေရာဂါ အထူးကုေဆးရုံသို႔ပင္ ပို႔ရမလိုျဖစ္ေတာ့သည္။ေသဆံုးသူ၏ လံုခ်ည္၊ အကီ်ၤ၊ ျခင္ေထာင္၊ ေမြ႔ယာမ်ားကို ခိုက္မွာစိုး၍ ခန္းစီးစမ်ားခ်ဳပ္၍ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း ကုိပို႔ၾကသည္။ ကုသိုလ္ရေအာင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာ္းတြင္ ခ်ိတ္ခိုင္းဆြဲခိုင္းေတာ့သည္။ ဒါဆို ဘုန္းၾကီးေတြ က်ေတာ့
ခိုက္ေစတဲ့လား . . . ? ေသဆံုးသြားသူ၏ လက္ဝတ္လက္စား၊ ဆြဲၾကိဳး၊ လက္စြပ္မ်ားၾကေတာ့ ခိုက္မွာစိုး၍ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို မလွဴၾကေတာ့ဘူးလား၊ ဘယ္ေရာက္ကုန္ပါလိမ့္ . . . ?နာေရးယာဥ္ (နိဗၺာန္ယာဥ္) ကိုလည္း ရပ္ကြက္ထဲဝင္လွ်င္ ဟိုဖက္ကဝင္၊ ဒီဖက္ကမဝင္ရဘူးစသျဖင့္ တားျမစ္သူေတြ၊ မိမိအိမ္ေရွ႔တြင္ ေမာ္ေတာ္ယာဥ္ေခါင္းလာလွည့္တာကို မလိုခ်င္၊ နိဗၺာန္ယာဥ္ေမာင္းသည့္ ယာဥ္ေမာင္းမ်ားလည္း ယခင္ကမၾကာခဏ လက္သီးႏွင့္အထိုးခံရမႈမ်ားရွိခဲ့သည္။ လမ္းထိပ္တြင္ ကန္ေတာ့ပြဲထိုးေပးခဲ့ရသည္လည္း ရွိသည္။ ဒီလမ္းက နိဗၺာန္ယာဥ္မဝင္ရ၊ မသြားရတဲ့လမ္း စသျဖင့္ တားျမစ္နယ္ေျမမ်ားလည္း ရွိခဲ့သည္။ ရွိေနဆဲပင္ . . . ။ ေကာင္းျပီ။ ဒါဆိုရင္ အဲဒီ့လမ္းကလူေတြက မေသေတာ့မဲ့သူေတြမ်ားလား . . . ? ။ေသခဲ့သည္ရွိေသာ္ မိမိအိမ္မွ လမ္းထိပ္သို႔ မိမိတို႔ ကိုယ္တိုင္သယ္ပိုျပီး ‘မ’ခ်မည္တဲ့လား . . . ? ။ ေနာက္ . . . ႏိုင္ငံရပ္ျခားတြင္ ေသဆံုး၍ေသဆံုးသူ၏ ခႏၶာကိုယ္အား ျမန္မာျပည္တြင္ သျဂိၤဳလ္ခ်င္၍ ျပန္သယ္လာေသာ အေလာင္းမ်ားသည္ ေလယာဥ္ျဖင့္ သယ္ေဆာင္လာရျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လမ္းထဲမဝင္ရဘူး၊ ဟိုဘက္က မထြက္ရဘူး၊ ဒီဘက္က မဝင္ရဘူး၊ အိမ္ေရွ႔ကားမေကြ႔ရဘူး စသျဖင့္ ေျပာေနသူမ်ား စဥ္းစားၾကည့္ေစခ်င္သည္။ မိမိတို႔ ဦးေခါင္းထက္ မိမိတို႔၏ ေနအိမ္ထက္မွ ေန႔စဥ္အေလာင္းတင္ ေလယာဥ္ပ်ံမ်ား ျဖတ္သန္းေနဆဲ၊ ပ်ံသန္းေနဆဲပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ နိဗၺာန္ယာဥ္ဝင္တာကိုေတာ့ မၾကိဳက္ၾက၊ နိဗၺာန္ယာဥ္ကိုျမင္ၾကလွ်င္ေတာ့ မိမိတို႔၏ ပိုက္ဆံအိတ္မ်ားကို ပုတ္ၾကကာ လဘ္ရႊင္လို႔လား . . . စဥ္းစားၾကပါ . . . ။ သိပ္ရွက္ဖို႔ေကာင္းေနပါျပီ။မိမိတို႔၏ စိတ္ဓာတ္မ်ား၊ ခံယူခ်က္မ်ား၊ အယူသီးမႈမ်ားကို ျပန္လည္ျပဳျပင္ေစလိုပါသည္။ ျပဒါးတစ္လမ္း . . . သံတစ္လမ္း မျဖစ္သင့္ေတာ့ပါ။ကိုယ့္စိတ္ကို ျပန္စစ္ၾကည့္ေစခ်င္သည္။မွားလား . . . မွန္လား။မွန္လား . . . မွားလား ဆိုတာ။မွားရင္ . . . ျပင္။မွန္ရင္ . . . ဆက္လုပ္ ဖို႔က အားလံုးရဲ႔တာဝန္ျဖစ္ေတာ့သည္မိုးေသာက္ႀကယ္ မွ ကူးယူေဖၚၿပပါသည္..။